غرور وخود پسندی خوب است یا بد ؟

         

  غرور و خودپسندی ، خوب است یا بد ؟

مقدمه :

به نظر من خیلی از مردم نمی دونن که غرور و خود پسندی کار خوبی است یا نه ، چون بعضی از مردم رو دیدم که به مغرور بودن خود افتخار می کنن و این صفت را جزو کمالات خود می شمارند !

بنده می خواهم نظر دین اسلام را نسبت به غرور و خود پسندی بررسی کنم ، پس تا پایان با ما باشید و مطمئن باشید ضرر نخواهید کرد .

 

توضیح ساده :

نگاه کنید دوستان عزیر ، ما انسانها چیزی نداریم که به ان بنازیم ، اگر زیبایی داریم ، خدا داده ! اگر پدر و مادر خوب داریم ،اونم خدا داده ! اگر علم و قدرت و استعداد داریم خوب اونم خدا داده ، واصلا اصل وجود ما رو کی داده ؟ خوب معلومه که خدا داده ،

پس به چه چیزی می خواهیم افتخار کنیم ، و به خود مغرور شویم ما که چیزی از خود نداریم !

مثلا بعضی ها رو که نگاه میکنی انگار از دماغ فیل افتادن ، خوب عزیز من این زیبایی تو رو خدا داده ، چرا این قدر به خودت مغرور شدی !؟ می تونست خدا پوست تو رو سیاه کنه ، می تونست خدا دماغتو اندازه ی خرطوم فیل کنه ، می تونست خدا لب هاتو شکری کنه که باصدتا عمل هم نتونی درستش کنی !

واقعا خدا می تونست این کار ها رو بکنه ، پس حالا که نکرده و بهت زیبایی داده ، چرا باید این زیبایی را از خود بدونی و به دیگران فخر فورشی  کنی و همه رو زیر دست خود ببینی !

این یک مثال عامیانه بود تا مطلب کاملا روشن شود ، حالا شما در همه جا این مساله را می توانید بررسی و تحلیل کنید .

 

یک داستان جالب:

شخصی امد نزد امام باقر (علیه السلام) و فرمود، ایا شما از علمای این شهر هستید ؟ جضرت نفرمود بله من از علمای این شهر هستم بلکه فرمود از جاهلان انها نیستم !(1)

قطعا امام باقر علیه السلام عالم ترین فرد در روی زمین است ولی نمی فرماید من عالم این شهر هستم !،چرا ؟چون همیشه خود را عبد و فقیر و نیازمند به ذات پرودگار می داند.

یا مثلا به این ایه توجه کنید :

قل لا املک لنفسی نفعا و لا ضرا (2)

بگو : من به هیچ وجه صاحب اختیار منفعت ویا ضرری برای خودم نیستم

وقتی خداوند به پیامبر ( علیه السلام ) می فرماید این طور بگو ، دیگر ما جای خود داریم .

 پس وقتی اشرف مخلوقات عالم می فرمایند : من منفت و ضرر خود را نمیدانم ! ما چگونه خود را بهترین انسان می دانیم !

 نتیجه :

خود پسندی و یا به خود مغرور شدن صفاتی هستند که از نظر اسلام غلط می باشند .

 

بنابراین :

هم امامان و هم در پیامبران (علیهم السلام) همیشه خود را پایین تر از همه ی مخلوقات می بینند ! و همیشه خود را فقیر و نیازمند به دستگیری پروردگار احساس می کنند.

پس چه خوب است که ما هم به تاسی از این بزرگوارها از هرگونه خودپسندی و عجب دورشویم و خود را عبد پروردگار تلقی کنیم .

ایه قران می فرماید :

یا ایها الناس انتم الفقرا الی الله والله هو الغنی الحمید (3)

ای مردم همه ی شما فقیر هستید نسبت به ذات پرودگار و فقط خداست که غنی و حمید می باشد .

 

ان شالله خداوند به همه ی ما توفیق دهد تا عبد پرودگار باشیم . الهی امین.

جهت مطالعه ی بیشتر به کتاب ایین رستگاری علامه طهرانی مراجعه شود.

 

منابع :

  1- بحار الانوار ، جلد 46 ، ص308

2- سوره ی اعراف ، ایه 188

3- سوره ی فاطر ، ایه ی 15   

 

وبلاگ :

Parvazkadeh.blog.ir