عشق منهای عقل ، جنون است !!!

عشق منهای عقل ، جنون است !!!

بعضی های عشق ماشین میشن ! بعضی ها عشق موتور میشن ! بعضی ها عشق لباس میشن ! بعضی از مردم عشق کوبوتر بازی میشن ! بعضی ها هم عاشق دختری یا پسری میشن و....

90 درصد عشق ها چون بدون کمک عقل بوده ، موقت خواهد بود !!!

مثلا طرف عاشق یه دختره میشه ، بعد یه اتفاقی میو فته ، اون دختر رو ول میکنه عاشق دختر دیگه ایی میشه !!! چرا ؟ چون پشت عشق عقل نخوابیده بود !!!

یک داستان :

روزی مجنون به لیلی میگوید من عاشق تو هستم ، ! لیلی به مجنون میگوید : ان دختری که پشت سر تو هست از من زیباتر است ! مجنون تا بر میگرد که ان دختر را نگاه کند ، می بیند که دختری وجود ندارد !! در این هنگام لیلی یک سیلی به او میزند و میگوید اگر عاشق من بودی بر نمیگشتی که ان دختر را نگاه کنی !!!

یک مثال برای عشق واقعی که از عقل سرچشمه گرفته است :

عشقی که یاران امام حسین علیه السلام نسبت به امامشان داشتنند !!!

چرا این مثال را زدم !؟

چون عشق این افراد با یک اتفاق از بین نمیرود !!!

مثلا یکی از یاران امام حسین به نام زهیر میگوید :
( اگر هزار بار مرا قطعه قطعه کنند و باز زنده کنند ، دست از تو بر نمیدارم ) (1)

این جمله به خوبی نشان میدهد که عشق این افراد در بدترین شرایط هم عوض نمیشود ! چرا ؟ چون بر اساس فهم و ادراک و تشخیص و تعقل و داریت این عشق را پیدا کرده اند ، نه بر اساس هوی و هوس و غلبه ی احساسات !!!

به همین دلیل است که امیر الومنین علی علیه السلام در باره ی عشق یاران امام حسین علیه السلام میفرماید :

{ مناخ رکاب و مصارع عشاق شهدا لایسبقهم من کان قبلهم و لا یلحقهم من بعدهم }

اینجا منزلگاه و قتلگاه عاشقانی شیفته و شیدای حضرت حق است ، عاشقانی که نه مانند ایشان امده است و نه خواهد امد !!!(2)

بنابراین :

عاشق در دنیا زیاد وجود دارد ، اما عشقی دایمی و همیشگی خواهد بود که بر اساس موازین عقلی بوده باشد ، واین که گفتم عشق یاران امام حسین علیه السلام عشق واقعی بوده است ، به این دلیل است که این اصحاب با عقل خود فهمیده بودنند که فقط امام حسین علیه السلام است که میتواند انها را به خدا برساند و اگر اینها به خدا برسند دیگر نانشان در روغن است ! پس عاشق شدن اونم چه عاشقدنی !!!

ان شا الله خداوند توفیق عشق واقعی به خودش را به همه ی ما عنایت بفرماید .

جهت مطالعه ی بیشتر به کتاب اسرار ملکوت ، ج2 مراجعه شود .

منابع :

1- کتاب لهوب ، ص130

2- بحار الانوار ،جلد 41 ، ص 295